Interview met Ireen

8 december 2021

Dit jaar is een bijzonder jaar voor Ireen. Ze heeft afgelopen weekend in Salt Lake City weer goed geschaatst en is nu in Spanje om zich goed voor te bereiden op het OKT. Afgelopen weekend stond een interview in de Telegraaf, geschreven door Nick Tol. Ze vertelt meer over haar rol in het team. Lees hier het hele interview.

Touren door Salt Lake

Heb je zin om op een elektrische step door de stad te toeren?”, vraagt Ireen Wüst voor de deur van naar hotel in het centrum van Salt Lake. Ze heeft een rustdag, is goed gemutst en de weersomstandigheden zijn voortreffelijk. Een paar minuten na haar vraag scheurt ze met 20 kilometer per uur langs de hoge Amerikaanse gebouwen en bomen met kerstversiering. „Dit zou ik tot een paar jaar terug echt nooit hebben gedaanin zo’n belangrijk seizoen”, zegt ze nadat ze wat vaart heeft veminderd. „In dat opzicht ben ik wel relaxter geworden. Bij veel keuzes die ik maak, denk ik: ik kan er maar beter nu het beste van maken. Ik durf meer te genieten van het moment. Je kunt alles wel voor je uitschuiven, maar hoe vaak hoor je wel niet verhalen over mensen die alles uitstellen en vervolgens veel te jong overlijden?”

Bewust genieten

Wüst is naar eigen zeggen anders in het leven gaan staan na het verlies van haar beste vriendin Paulien van Deutekom op 2 januari 2019. De ex-schaatsster was pas 37 jaar. „Ik heb van dichtbij gezien hoe snel het voorbij kan zijn. Een half jaar nadat ze de diagnose longkanker kreeg, was ze er niet meer. Dat heeft me aan het denken gezet. Dat wil niet zeggen dat ik in één keer roekeloos ben gaan leven of mijn geld over de balk smijt. Het zit vooral in de kleine dingen, zoals nu heel bewust genieten van deze rustdag en mezelf niet steeds druk te maken over dingen die ik niet kan veranderen. En een ander voorbeeld: laatst had ik een relatief dure espressomachine op het oog. Vroeger zou ik die dan niet hebben gekocht, maar nu denk ik: ik kan het missen en het brengt me elke dag goede koffie. Waarom zou ik het niet doen?” Van Deutekom flitst elke dag nog wel een keer voorbij in haar gedachten. Zeker nu het schaatsseizoen weer bezig is en ze voor het laatst in stadions rijdt waar ze vaak samen zijn geweest, zoals de Olympic Oval in Salt Lake. „In de eerste fase na haar overlijden was ik intens verdrietig en werd elke herinnering aan Paulien overspoeld door tranen. Nu is het gemis er nog steeds en het verdriet soms ook, maar ik kan ook genieten van de herinneringen. En erom lachen. Dat voelt fijn. Het zal altijd pijn blijven doen, maar ik durf wel te zeggen dat ik het geluk heb hervonden.”

Internetten bij de universiteit

Terwijl ze terugdenkt aan vervlogen tijden, schrikt ze soms van hoe snel haar leven als schaatsster voorbij is gevlogen. „Je gaat maar door en door met wat je het liefst doet, maar dan opeens ben je 35 jaar en is het einde nabij”, zegt ze, wachtend voor een rood stoplicht. „Tegelijkertijd is er zóveel veranderd in de wereld. Ik klink nu misschien als een ouwe doos, maar toen ik voor het eerst als schaatsster in Noord-Amerika was, moest ik nog naar de plaatselijke universiteit om daar voor flink wat geld een uurtje te kunnen internetten op een computer. Dan kon ik een mailtje sturen naar mijn ouders om te melden dat ik veilig was aangekomen en een dag later ging ik terug om te kijken of ik reactie had.

FaceTimen met vrienden

Ik heb zelfs de telefooncel nog meegemaakt. Dan was ik in Canada en belde ik midden in de Nederlandse nacht vol trots naar mijn ouders om te vertellen dat ik drie wereldrecords bij de junioren had verbroken.” Het voelt allemaal als de dag van gister. „Maar ondertussen was ik net via mijn smartphone aan het FaceTimen met een vriendin die tussendoor haar kinderen in bad deed. Wat dat betreft is mijn leven als topsporter wel een stuk aangenamer geworden. Doordat ik heel vaak op reis ben, mis ik veel sociale activiteiten en dat is best weleens moeilijk. Maar sinds ik de laatste jaren met én druk op de knop kan videobellen naar Nederland, mis ik mijn familie en vrienden minder dan voorheen.”

70 medailles!

Die junior in de Canadese telefooncel had nooit durven dromen dat ze uiteindelijk de succesvolste schaatsster ooit zou worden. Op haar erelijst prijken 70 (!) medailles die ze won op grote internationale toernooien, waaronder 34 keer goud. En nog steeds rijdt ze bijna geruisloos mee in de wereldtop, terwijl veel van haar generatiegenoten allang zijn afgehaakt. Gezien haar huidige vorm is de kans reëel dat ze in februari in Peking voor de zesde keer olympisch goud verovert. „Ik ga lekker en lig op schema”, bevestigt ze zelf. „Ik voel me ook echt wel gezegend dat ik op deze manier mijn laatste seizoen kan afwerken, in plaats van dat ik ergens in de achterhoede rondrijd. Natuurlijk is het nog niet
zeker dat ik me plaats voor de Spelen, maar ik heb er wel alle vertrouwen in dat het me lukt. Dat zou het gedroomde slotakkoord zijn.” Dit weekeinde komt ze in Salt Lake in actie op de 1000 meter, ploegenachtervolging en 1500 meter.

Schaatsen is haar grote liefde

Aansluitend gaat ze traditiegetrouw op trainingskamp naar het Zuid-Spaanse Nerja en dan staat eind deze maand alweer het bloedstollende olympisch kwalificatietoernooi in Thialf op het programma. Na de Winterspelen (4- 20 februari) wacht in het weekend van 12-13 maart haar laatste wedstrijd: de World Cup-finale in haar geliefde Thialf. „Het voelt wel gek om daar over na te denken, merk ik. Ik weet ook helemaal niet hoe ik dat ga ervaren. Schaatsen is mijn grote liefde, waarvoor ik nog steeds elke dag met veel plezier mijn bed uitkom. Het zal niet meevallen om dat los te laten. Ik denk dat het gemis pas echt komt vanaf april, als normaal gesproken de trainingen weer beginnen. Ik ga natuurlijk wel aftrainen en mijn ploeggenoten zeggen al dat ik gewoon met ze mee moet blijven fietsen. Maar dat zal toch anders aanvoelen, zonder al die strakke schema’s. Mijn leven zal ingrijpend veranderen.” Ze lacht: „Nu kan ik nog elke middag een uurtje slapen zonder dat iemand er raar van opkijkt. Ik denk dat ik straks in het begin kapot ga zijn na al die lange dagen…”

Mentor voor de talenten binnen het team

Na een vakkundige bocht op hoge snelheid parkeert ze haar elektrische step voor Blue Copper Coffee, een hippe koffiebar waar Wüst bijna elke dag komt met haar ploeggenoten van Team Reggeborgh. Ze bekommert zich met plezier om talentvolle collega-schaatsers, zoals nu Femke Kok. De 21-jarige sprintster heeft met Wüst een mentor die alles al heeft meegemaakt. „Met mijn eigen ervaringen hoop ik de nieuwe generatie te kunnen inspireren”, zegt de vijfvoudig olympisch kampioene nadat ze een flat white heeft besteld en een tafeltje bij het raam heeft uitgezocht. Femke zit nu bijvoorbeeld in een fase die ik zelf ook heb meegemaakt. Vorig jaar reed ze geweldig en won ze veel medailles. Dan weet je dat de pers op je duikt en dat je het daarna alleen nog maar goed kan doen als je wint. De
druk neemt fors toe en als je niet oppast, kun je jezelf daarin verliezen. Zeker in periodes waarin het niet lekker loopt.”

Eigenwijs?

Wüst kan het weten. Ze raakte zelf meermaals zwaar overtraind. „Ik probeer mijn jonge ploeggenoten te behoeden voor de dingen die ik zelf beter had kunnen doen. Vroeger was ik stronteigenwijs en wilde ik alleen maar trainen, want dat geeft je de meeste voldoening als atleet. Maar je moet ook durven te rusten, blijven vertrouwen op wat voor jou goed voelt en vooral niet jezelf alles ontnemen. Serieus zijn is goed, maar dat wil niet zeggen dat je nooit een keer op stap mag gaan of iets dergelijks.” De geboren Brabantse wil ook na haar carrière een mentorrol blijven vervullen, om ambitieuze professionals binnen én buiten de sport te helpen in hun ontwikkeling. Ze staat al in contact met een aantal bedrijven en sportorganisaties.

Daarnaast is ze in de race om een zetel in de atletencommissie van het Internationaal Olympisch Comité (IOC) te bemachtigen én ze heeft zich ingeschreven voor een hbo-studie: psychomotorische therapie en bewegingsagogie. Wüst: „Ik hoop dat ik daar vanaf september deeltijd mee aan de slag kan. Het is een soort leer- en werktraject, waarbij ik twee dagen per week zou gaan stagelopen bij een organisatie die zich richt op kinderpsychiatrie. Alleen het is een gewilde studie, ik moet eerst ingeloot worden en een bewegingstest afleggen. Het is eigenlijk de bedoeling dat je dat tussen 31 januari en 4 februari doet. Maar ja, in die periode hoop ik nog even ergens anders te zijn.” In Peking natuurlijk. „Dan doe ik die test wel op een ander moment…

Wonen in Heerenveen en Terherne

Eén ding zal in elk geval onveranderd blijven in het leven van Ireen Wüst: ook na haar schaatscarrière blijft ze samen met haar partner Letitia de Jong in Heerenveen wonen. „Ik heb altijd gezegd: als ik stop met schaatsen, dan ben ik daar zo snel mogelijk weg”, vertelt ze lachend. „Maar we wonen daar nu zo heerlijk. We hebben sinds kort een hond: Billy. En vanaf ons huis zijn we binnen vijf minuten in de bossen van Oranjewoud om haar uit te laten. Daarnaast hebben we een tweede huisje in Terherne, bij de Friese wateren. Op een mooie dag stappen we in de auto en kunnen we binnen een half uur op de boot zitten. Barbecue aan en lekker de zonsondergang bekijken. Dat gevoel is uniek.”

Bron: Telegraaf, 4 december 2021