Beijing is momenteel het middelpunt van de sportwereld. Een stad die volgens Wikipedia vorig jaar ruim 21,5 miljoen inwoners telde. Dat zullen er dit jaar niet veel meer worden, schat ik zo in. Veel Chinezen lopen hier de hele dag in volledig beschermende, witte maanpakken. Dat plant wat lastig voort.

Bus met een lekke band?

Maar goed, druk is het er wel dus, in Beijing. Binnen onze ‘closed-loop’ merken we daar niet veel van. We stappen binnen de hekken van het olympisch dorp de bus in. Een kwartier later rijdt de bus door de volgende afzetting. En stappen we onder de geweldige ijsbaan weer uit. Ik vraag me af wat er zal gebeuren als de bus onderweg een lekke band krijgt. Blinde paniek waarschijnlijk bij de overgeorganiseerde Chinezen.

Muurschildering door teamgenoten

De druk die in het olympisch dorp het meest gevoeld wordt, is de druk van het presteren. Voor de één een loden last op de schouders, voor de ander broodnodig om tot maximale prestaties te komen. Hoe je ermee omgaat, daar draait het om. Ireen liet direct zien hoe dat moet. Zoals altijd. Als het er echt toe doet. Nog geen medaille die avond. Wel een muurschildering in het appartement. Gemaakt door teamgenoten. ‘Olympic Champ’, ‘#nr1’ en een fraai getekende medaille. Dat was wat Kjeld op de morgen van zijn race zag toen hij zijn kamer uitstapte. Extra druk.
 
Eerste medailles zijn binnen

Of het begin van een beginnende teamflow? Het antwoord weten we inmiddels. Het appartement op verdieping 11 van het TeamNL gebouw is twee gouden medailles en een extra muurschildering rijker. De medailles zijn nu echt gearriveerd. Onze ‘closed-loop’ is tijdelijk uitgebreid met een nieuwe halte; Medal Plaza. Met het hele team vieren we de gewonnen medailles. Met tranen in de ogen.

Trainen, eten slapen

Ondertussen blijft het dagelijks ritme bestaan uit trainen, eten en slapen. Hier en daar aangevuld met zwaaien naar enthousiaste maanpakken en het dagelijks openen van onze monden voor het Chinese maanpak dat er een stokje in gaat steken.