Eten. Slapen. Trainen. Herhalen.
Zo wordt het dagritme van topsporters regelmatig samengevat. Vaak in iets hippere, Engelse termen, soms in een andere volgorde. Maar dat dit de belangrijkste factoren zijn, staat vast. Ook hier in het olympische dorp in Beijing is dat niet anders. Hoe precies en op welk uur van de dag wordt elke avond via WhatApp gedeeld.
Eten tussen Schotten
Eten gebeurt in de ‘dining hall’. Dat is de TeamNL flat uitlopen, dan rechtdoor. Niet struikelen over de massaal door vrijwilligers gebouwde sneeuwpoppen en sneeuwpanda’s. Tussen de andere flatgebouwen door slingeren en dan na een ontsmettingsritueel plaatsnemen tussen plastic ‘Schotten’. Of naast ijzige Noren. Je weet het nooit, er kan zelfs een ijsdanseres uit Rusland naast je komen zitten. Of je wordt omringd door het gemengde curlingteam uit Australië. Wel zit er dan altijd nog een plastic schot tussen. Hoe gezellig waarschijnlijk ook, de mannen van het bobsleeteam uit Jamaica zullen de zaal niet betreden. Zij zitten in het bergdorp en hebben daar vast hun eigen gemoedelijke eetzaal.
Slapen met vertrouwd gesnurk
Het slapen gebeurt dan wel weer meer gescheiden. Gebouw twee is ingedeeld in verschillende appartementen die onder de verschillende teams zijn verdeeld. Gewoon het vertrouwde gesnurk van je teamgenoten dus. En geen last van een Tsjechische curlingspeler die zijn wedstrijd nog eens herbeleeft of het Canadese ijshockeyteam dat een overwinning viert.
Samen trainen
Trainen doen we uiteraard in de geweldige ijshal, waar inmiddels vele olympische records zijn gesneuveld en zelfs een wereldrecord is gevestigd. Vaak zijn we met het hele team en de staf. Gefocust, maar ook met een lach. En misschien is dat wel het geheim. Samen zijn. Samen lachen. Juist wanneer je ver weg bent van je geliefden. Juist wanneer de spanning het hoogst is, help je elkaar er als teamgenoten door.
Zodat je – als er die dag in blokletters WEDSTRIJD op het programma staat – er helemaal klaar voor bent.
Beijing is momenteel het middelpunt van de sportwereld. Een stad die volgens Wikipedia vorig jaar ruim 21,5 miljoen inwoners telde. Dat zullen er dit jaar niet veel meer worden, schat ik zo in. Veel Chinezen lopen hier de hele dag in volledig beschermende, witte maanpakken. Dat plant wat lastig voort.
Bus met een lekke band?
Maar goed, druk is het er wel dus, in Beijing. Binnen onze ‘closed-loop’ merken we daar niet veel van. We stappen binnen de hekken van het olympisch dorp de bus in. Een kwartier later rijdt de bus door de volgende afzetting. En stappen we onder de geweldige ijsbaan weer uit. Ik vraag me af wat er zal gebeuren als de bus onderweg een lekke band krijgt. Blinde paniek waarschijnlijk bij de overgeorganiseerde Chinezen.
Muurschildering door teamgenoten
De druk die in het olympisch dorp het meest gevoeld wordt, is de druk van het presteren. Voor de één een loden last op de schouders, voor de ander broodnodig om tot maximale prestaties te komen. Hoe je ermee omgaat, daar draait het om. Ireen liet direct zien hoe dat moet. Zoals altijd. Als het er echt toe doet. Nog geen medaille die avond. Wel een muurschildering in het appartement. Gemaakt door teamgenoten. ‘Olympic Champ’, ‘#nr1’ en een fraai getekende medaille. Dat was wat Kjeld op de morgen van zijn race zag toen hij zijn kamer uitstapte. Extra druk.
Eerste medailles zijn binnen
Of het begin van een beginnende teamflow? Het antwoord weten we inmiddels. Het appartement op verdieping 11 van het TeamNL gebouw is twee gouden medailles en een extra muurschildering rijker. De medailles zijn nu echt gearriveerd. Onze ‘closed-loop’ is tijdelijk uitgebreid met een nieuwe halte; Medal Plaza. Met het hele team vieren we de gewonnen medailles. Met tranen in de ogen.
Trainen, eten slapen
Ondertussen blijft het dagelijks ritme bestaan uit trainen, eten en slapen. Hier en daar aangevuld met zwaaien naar enthousiaste maanpakken en het dagelijks openen van onze monden voor het Chinese maanpak dat er een stokje in gaat steken.
